Όπως και σε κάθε ανθρώπινο πολιτισμό, έτσι και στην αρχαία Ελλάδα και τη λαϊκή της παράδοση, το κακό ήταν κάτι που τρόμαζε τους ανθρώπους και προκαλούσε φόβο και δεισιδαιμονίες μπρος στο άγνωστο και το σκοτεινό.
Και σε αυτή την πλευρά του λαϊκού πολιτισμού, δε θα μπορούσαν να λείψουν τα βότανα ως εργαλεία του ανθρώπου στη μάχη του ενάντια στο κακό. Έτσι, οι άνθρωποι πίστευαν πως μπορούσαν να σταματήσουν την επίδραση του κακού πάνω τους.
Κορυφαίο βότανο εναντίον του κακού θεωρούνταν ο απήγανος. Χρησιμοποιούνταν ως εργαλείο εναντίον της αρνητικής ενέργειας που προκαλούσε ατυχία και γρουσουζιά.
Μάλιστα, το χρησιμοποιούσαν για να λύσουν μάγια ή να αντιμετωπίσουν την αρνητική διάθεση κάποιου εναντίον τους.
Στη λαϊκή παράδοση υπάρχει και η φράση "ξορκισμένος με τον απήγανο". Πρόκειται για αποκρυφιστική φράση με την οποία προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν την αρνητική ενέργεια (Μπάουμαν, 1999).
Εκτός όμως από τον απήγανο υπάρχουν και άλλα βότανα τα οποία έχουν συνδεθεί με την αρνητική ενέργεια. Τέτοια είναι η βαλεριάνα, η αγριοκρεμμυδιά, ο γλυκάνισος, η πηγουνιά και το λενούρο. Η βαλεριάνα αντιμετώπιζε τη νευρικότητα και την κακή διάθεση καθώς η ρίζα της είχε χαλαρωτικές και ηρεμιστικές ιδιότητες (Μπάουμαν, 1999).
Η αγριοκρεμμυδιά είχε την ιδιότητα να αποτρέπει το κακό και να σταματά κάθε είδους επιβουλή πάνω σε κάθε καινούρια προσπάθεια των ανθρώπων.
Κρεμιόταν πάνω σε νεοαναγειρόμενα σπίτια ή γενικά σε κάθε είδους κατοικία για να αποτρέπει την κακοδαιμονία στις ζωές των ανθρώπων.
Επίσης, λόγω της ανθεκτικότητας του φυτού πίστευαν ότι μπορούν να στηρίζονται σε αυτό για να πάνε καλά οι καλλιέργειές τους (Μηλίγκου Μαρκαντώνη, 2006).
Ο γλυκάνισος ήταν και αυτός ένα βοτάνι, το οποίο απέτρεπε την κακή ενέργεια κυρίως με τη μορφή των κακών ονείρων. Πίστευαν ότι η παρουσία του γλυκάνισου σ' ένα υπνοδωμάτιο απέτρεπε να δουν οι άνθρωποι που κοιμόντουσαν σε αυτό εφιάλτες (Βρανάκη & Κολώνη, 2008).
Η πηγουνιά, που είχε πάρει το όνομά της από τον Παίωνα, προστάτευε τα μωρά από τα κακά πνεύματα και έμπαινε ως φυλαχτό στα κρεβατάκια των βρεφών ενώ τέλος το λεπούρο ή παναγιόχορτο ήταν βότανο το οποίο χρησιμοποιούσαν για επάλειψη στο ανθρώπινο σώμα.
Έτσι, απομακρυνόταν η βασκανία και η γρουσουζιά ενώ ταυτόχρονα το άτομο το οποίο αλειφόταν κέρδιζε από αυτό δόξα (Μπάουμαν, 1999).
Παναγιώτης Παπαδόπουλος «Τα βοτανα στον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό» Φωτογραφία του Boby Henderson στην ομάδα Natura Hellenica
Τα περιεχόμενα αυτής της δημοσίευσης είναι μόνο για ενημερωτικούς σκοπούς. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να χρησιμεύσουν για να διευκολύνουν ή να αντικαταστήσουν τις διαγνώσεις, τις θεραπείες ή τις συστάσεις ενός επαγγελματία. Συμβουλευτείτε το γιατρό σας εάν έχετε οποιεσδήποτε αμφιβολίες και ζητήστε την έγκρισή του πριν ξεκινήσετε οποιαδήποτε διαδικασία. (alert-success)